The posts in this weblog are mainly about history, heritage, language, art, and culture of Persia (that is named Iran since 1934). Persia is, therefore, equal to Iran, and Persian is equal to Iranian. Note that Persian is a nationality not an ethnicity. Pars (or Fars) is the major ethnicity in Persia but there are also Persian Kurds or Arabs. Similarly, the official language in Persia is Persian (Farsi is the local name and may not be used internationally). For more details please read my posts.
Tuesday, January 22, 2008
Blogger in Persian language
I read the most interesting news about Blogger today, and it made me very very happy to see that Persian language is added to the list of Blogger languages.
It's a long time since the last time I wrote a post here. I follow the news almost everyday via the BBC Persian website, and send the interesting news that I find to the email address of this weblog: fakhredinblog@gmail.com . I hope I will have a time to write about those topics here, instead of just keeping them in an archive.
Anyway, I read today in BBC-Persian that "Blogger has added Persian Language to its services." I logged-in into Blogger immediately to see it by my own eyes! It is wonderful! It is so professional that they named the language "Persian," and even nicer that they call the local name of the language "پارسی [pronounce: parsi]" and not "فارسی [pronounce: farsi]". This is great! I'm not kidding! Everybody understand the connection between "Persian" and "[parsi]" very easily, but not the connection between "Persian" and "[farsi]." That's why many people use the name "Farsi" in English language instead. If we use the local name of the language as "[parsi]" a big deal of the problem is automatically solved.
This is also true about the name of Persian Gulf. If we call the country "Persia," nobody would doubt that the name of the gulf in the south of the country is Persian Gulf. However, if we use the name "Iran" (which is the name of the country in Persian language), there are of course people who like to give Persian Gulf another name. By the way, I should not forget to write a post later that it would be very naive to think that the conflict about the name of Persian Gulf is happily ended. This is not the case at all! The effort of the Arabic countries in this regard is not reduced, but is very well increased. We will loos this game very soon if we do not confront it systematically.
I should add this about Persian language in Blogger that BBC-Persian said according to the Time Magazine that "Persian language is the 28th most common spoken language in the world, but in weblogs stands very closely to French, which is the second most used language."
* Also available in Persian language
I read the most interesting news about Blogger today, and it made me very very happy to see that Persian language is added to the list of Blogger languages. It's a long time since the last time I wrote a post here. I follow the news almost everyday via the BBC Persian website, and send the interesting news that I find to the email address of this weblog: fakhredinblog@gmail.com . I hope I will have a time to write about those topics here, instead of just keeping them in an archive.
Anyway, I read today in BBC-Persian that "Blogger has added Persian Language to its services." I logged-in into Blogger immediately to see it by my own eyes! It is wonderful! It is so professional that they named the language "Persian," and even nicer that they call the local name of the language "پارسی [pronounce: parsi]" and not "فارسی [pronounce: farsi]". This is great! I'm not kidding! Everybody understand the connection between "Persian" and "[parsi]" very easily, but not the connection between "Persian" and "[farsi]." That's why many people use the name "Farsi" in English language instead. If we use the local name of the language as "[parsi]" a big deal of the problem is automatically solved.
This is also true about the name of Persian Gulf. If we call the country "Persia," nobody would doubt that the name of the gulf in the south of the country is Persian Gulf. However, if we use the name "Iran" (which is the name of the country in Persian language), there are of course people who like to give Persian Gulf another name. By the way, I should not forget to write a post later that it would be very naive to think that the conflict about the name of Persian Gulf is happily ended. This is not the case at all! The effort of the Arabic countries in this regard is not reduced, but is very well increased. We will loos this game very soon if we do not confront it systematically.
I should add this about Persian language in Blogger that BBC-Persian said according to the Time Magazine that "Persian language is the 28th most common spoken language in the world, but in weblogs stands very closely to French, which is the second most used language."
Labels: Computer, General, Persian language
¶ 3:14:00 pm
Comments:
<< Home
Hi! I have a question (rather than a comment related to your post, so please don't feel obligated to make this public...)
Do you know offhand if many Persians immigrated to France in the early 1970's and if so, were they generally more socially elite? Thanks in advance for your reply, or if you have suggestions on where I could look for more info.
Do you know offhand if many Persians immigrated to France in the early 1970's and if so, were they generally more socially elite? Thanks in advance for your reply, or if you have suggestions on where I could look for more info.
Hi! I don't have a comment, but rather a question I hope you can answer (please don't feel obligated to post this). Do you know if many Persians immigrated to France in the early 1970's and if so, were they generally considered to be of the social elite, upper class? Thanks in advance for your reply!
Hello JMO,
I don't know an exact answer to your question. However, a Persian journalist (Ebrahim Nabavi), who lives in Brussels at the moment, recently wrote an article about Paris (in Persian language). I post part of that article here, in case you can read Persian. I don't have his contact address myself, but if you can find it (via Google, for example) it's worth asking him.
سفرهای رهبران ایران به پاریس از سفر ناصرالدین شاه شروع شد. او با خدم و حشم به پاریس آمد و خاطرات خوشی از این شهر اندوخت و نوشت و بسیار آموخت و آخرش هم معلوم نشد که در آن اتاق تاریک با او چه کردند. هر چه کردند، این عشق به فرانسه که آن روزها در نخبگان مملکت اعم از دولتی ها و اپوزیسیون ریشه کرده بود، تا آنجا حاد شد که احمدشاه دل در گرو پاریس داد و شاید که در انتخاب میان پاریس و حکومت ایران بود که ترجیح داد یک شازده سابق در پاریس باشد تا یک پادشاه در تهران [خودش گفته بود کلم فروشی در پاریس را به چنان سلطنتی که نوکر انگلیسی ها باشد ترجیح می دهد شاید دلیلش این بود که احمد شاه فرانسه بلد بود و انگلیسی بلد نبود]. پس از رفتن قجرها هم محمدرضا شاه و دکتر مصدق، هر دو دلبستگی زبانی به این شهر داشتند و هر کدام بارها راه هایشان به پاریس ختم شده بود. محمد رضا پهلوی سرانجام هم ملکه اش را و هم آخرین نخست وزیرش را از پاریس آورد، اولی دانشجوی پاریس بود و دومی اگر چه در موسیو بلژیکی بازگشته به وطن به حساب می آمد، اما گفته شده است که فرانسه را مثل زبان مادری حرف می زد و برادر و هم فکران بیشمارش پاریسی ها بودند. از آن طرف هم روشنفکران حکومتی نیز یا فرانکوفیل بودنند یا فرانکوفون، یا دل شان فرانسوی بود یا زبان شان. روشنفکران غیر حکومتی هم بالاخره یا اول کارشان از فرانسه شروع شده بود، یا وسط کار به پاریس رسیده بودند، یا در پاریس مرده بودند، هدایت و ایران درودی نقاش و فرخ غفاری و ایرج پزشکزاد و بسیاری دیگر سالها در خیابانهای این شهر زندگی کرده بودند. نکته این که ضد حکومتی ها هم بالاخره یک جوری از این شهر رد شده بودند و مانده بودند؛ از ابوالحسن بنی صدر و قطب زاده و حسن حبیبی جبهه ملی بگیر تا چپ های فدائی و حتی مجاهدین خلق، همین شد که چند ماه پس از این که ملکه درس خوانده در پاریس با اشک و آه کشور را رها کرد و از ایران رفت، بنی صدر درس خوانده در پاریس و قطب زاده عضو کنفدراسیون در پاریس، آیت الله خمینی مستقر در پاریس را سوار هواپیما کردند تا برخلاف نظر شاپور بختیار فرانسوی زبان، فرانسه دوست به تهران بروند. سه چهار ماه بعد جاها عوض شد، اعضای اپوزیسیون مستقر در پاریس در تهران قدرت را در دست گرفتند و اعضای دولت از تهران به پاریس آمدند تا اپوزیسیون دولت جدید را تشکیل دهند. مسعود رجوی و دار و دسته و بنی صدر و رهبران فدائیان خلق و رهبران جبهه ملی پاریس را که یک سال قبل شهر رهبران انقلاب ایران بود، تبدیل به شهر رهبران مخالفان انقلاب ایران کردند....
ابراهیم نبوی
Post a Comment
I don't know an exact answer to your question. However, a Persian journalist (Ebrahim Nabavi), who lives in Brussels at the moment, recently wrote an article about Paris (in Persian language). I post part of that article here, in case you can read Persian. I don't have his contact address myself, but if you can find it (via Google, for example) it's worth asking him.
سفرهای رهبران ایران به پاریس از سفر ناصرالدین شاه شروع شد. او با خدم و حشم به پاریس آمد و خاطرات خوشی از این شهر اندوخت و نوشت و بسیار آموخت و آخرش هم معلوم نشد که در آن اتاق تاریک با او چه کردند. هر چه کردند، این عشق به فرانسه که آن روزها در نخبگان مملکت اعم از دولتی ها و اپوزیسیون ریشه کرده بود، تا آنجا حاد شد که احمدشاه دل در گرو پاریس داد و شاید که در انتخاب میان پاریس و حکومت ایران بود که ترجیح داد یک شازده سابق در پاریس باشد تا یک پادشاه در تهران [خودش گفته بود کلم فروشی در پاریس را به چنان سلطنتی که نوکر انگلیسی ها باشد ترجیح می دهد شاید دلیلش این بود که احمد شاه فرانسه بلد بود و انگلیسی بلد نبود]. پس از رفتن قجرها هم محمدرضا شاه و دکتر مصدق، هر دو دلبستگی زبانی به این شهر داشتند و هر کدام بارها راه هایشان به پاریس ختم شده بود. محمد رضا پهلوی سرانجام هم ملکه اش را و هم آخرین نخست وزیرش را از پاریس آورد، اولی دانشجوی پاریس بود و دومی اگر چه در موسیو بلژیکی بازگشته به وطن به حساب می آمد، اما گفته شده است که فرانسه را مثل زبان مادری حرف می زد و برادر و هم فکران بیشمارش پاریسی ها بودند. از آن طرف هم روشنفکران حکومتی نیز یا فرانکوفیل بودنند یا فرانکوفون، یا دل شان فرانسوی بود یا زبان شان. روشنفکران غیر حکومتی هم بالاخره یا اول کارشان از فرانسه شروع شده بود، یا وسط کار به پاریس رسیده بودند، یا در پاریس مرده بودند، هدایت و ایران درودی نقاش و فرخ غفاری و ایرج پزشکزاد و بسیاری دیگر سالها در خیابانهای این شهر زندگی کرده بودند. نکته این که ضد حکومتی ها هم بالاخره یک جوری از این شهر رد شده بودند و مانده بودند؛ از ابوالحسن بنی صدر و قطب زاده و حسن حبیبی جبهه ملی بگیر تا چپ های فدائی و حتی مجاهدین خلق، همین شد که چند ماه پس از این که ملکه درس خوانده در پاریس با اشک و آه کشور را رها کرد و از ایران رفت، بنی صدر درس خوانده در پاریس و قطب زاده عضو کنفدراسیون در پاریس، آیت الله خمینی مستقر در پاریس را سوار هواپیما کردند تا برخلاف نظر شاپور بختیار فرانسوی زبان، فرانسه دوست به تهران بروند. سه چهار ماه بعد جاها عوض شد، اعضای اپوزیسیون مستقر در پاریس در تهران قدرت را در دست گرفتند و اعضای دولت از تهران به پاریس آمدند تا اپوزیسیون دولت جدید را تشکیل دهند. مسعود رجوی و دار و دسته و بنی صدر و رهبران فدائیان خلق و رهبران جبهه ملی پاریس را که یک سال قبل شهر رهبران انقلاب ایران بود، تبدیل به شهر رهبران مخالفان انقلاب ایران کردند....
ابراهیم نبوی
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home
